łał już zapomniałem jakie to fantastyczne uczucie:

być ostatnim kretynem, który w deszczu i we mgle

idzie szlakiem do schroniska na Błatnią

co prawda paru mi podobnych jednak spotkałem

i na szlaku i w schronisku

idąc zabłoconym, śliskim szlakiem

w mokrych butach i spodniach, 

ale w nieprzemakalnej kurtce

pomyślałem, że dałem upust swojemu 

oślemu uporowi i dążeniu do samotni

odrzucając propozycje kolegów, 

na rzecz samotnej wyprawy

warto jednak było